Ο Πάμπλο Νερούδα παραμένει μια λεπτή, πολυσύνθετη προσωπικότητα που ναρκοθετείται από αντιφάσεις. Στα απομνημονεύματά του, «The Complete Memoirs», που δημοσιεύτηκαν το 1974, ο ποιητής περιγράφει έναν βιασμό μιας γυναίκας Ταμίλ κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρόξενος της Χιλής στην Κεϋλάνη, από το 1929 έως το 1930. Η αφήγηση αυτής της τραυματικής εμπειρίας υπογραμμίζει τη σκοτεινή πλευρά του δημιουργού, θέτοντας ερωτήματα σχετικά με την ηθική του υπόσταση παράλληλα με την καλλιτεχνική του αξία.
Πόσο μπορεί η λαμπρότητα του έργου του να συγκαλύψει τις ελλείψεις του ανθρώπου; Η Ιζαμπέλ Αλιέντε κάλεσε τον κόσμο να διαχωρίσει τον άνθρωπο από την τέχνη, υποδεικνύοντας ότι τα καλλιτεχνικά του αριστουργήματα δεν μπορούν να αφαιρεθούν, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ενσάρκωνε ελαττώματα όπως κάθε άλλος.
Η ιστορία της κόρης του Νερούδα, της Μάλβα Μαρίνα, ρίχνει φως σε μια άλλη διάσταση της ζωής του. Γεννημένη τον Αύγουστο του 1934, η Μάλβα υπέφερε από υδροκεφαλία και δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της, καθώς εκείνος την εγκατέλειψε σε ανάδοχη οικογένεια. Δεκαετίες αργότερα, η Χάγκαρ Πίτερς θα αναρωτιόταν πώς ένας ποιητής βραβευμένος με Νόμπελ θα μπορούσε να αδιαφορήσει έτσι για τη γυναίκα και το παιδί του.
Ο Νερούδα έδειξε ακηδία καθώς η Μάλβα πάλευε με τη μοίρα της υπό τη φροντίδα μιας ανάδοχης οικογένειας στην Ολλανδία, και καθώς ακόμη και η μητέρα της αναζητούσε βοήθεια για να διαφύγει από τις φρικαλεότητες των Ναζί. Η απουσία του από τη ζωή τους είναι μια άβυσσος που σημάδεψε την οικογένειά του, ξεκινώντας από την κατάσταση της κόρης του και φτάνοντας στη Marietje Hagenaar, την πρώτη του σύζυγο.
Ακόμα κι όταν η Μαριέτζε έφυγε από τη ζωή το 1965, ο Νερούδα δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται για την κηδεία της, αγνοώντας τα αιτήματα βοήθειας. Το άθλιο τέλος της πρώην συντρόφου του είναι μια εξίσου θλιβερή ιστορία για το πώς η λάμψη ενός καλλιτέχνη δεν μπορεί να σώσει τους γύρω του από τη μοίρα τους.
Η ποίηση του Νερούδα είναι γεμάτη από έντονα συναισθήματα και εικόνες του έρωτα και της φύσης, όμως δεν ξεχνάμε τις δικές του αδυναμίες. Η τελική ερώτηση που προκύπτει είναι εάν η ποιότητα του έργου του μπορεί να δικαιολογήσει την αποτυχία του στην ανθρώπινη διάσταση. Αυτή η διαρκής αναζήτηση ανάμεσα στην αξία του έργου και στην ηθικότητα του ανθρώπου είναι η θέση που αξίζει να σκεφτούμε.
Πηγή: ethnos.gr
