Ο Νίκος Ρίζος, γεννημένος στις 30 Σεπτεμβρίου 1924 στο Πέτα της Άρτας, υπήρξε αυτοδίδακτος ταλαντούχος ηθοποιός και σπουδαίος θιασάρχης, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στο ελληνικό θέατρο και σινεμά. Από φτωχική οικογένεια, ξεκίνησε να ασχολείται με τον κινηματογράφο ως έφηβος, αλλά η πραγματική του καριέρα απογειώθηκε όταν ήρθε στην Αθήνα, όπου πρόσφατα είχε ξεκινήσει το θεατρικό του ταξίδι.
Η επιτυχία του στο θέατρο ήρθε με την κλασική επιθεώρηση «Άνθρωποι, Άνθρωποι» το 1948, δημιουργώντας ενθουσιασμό και προφέροντας του τη δυνατότητα να αναδειχθεί ως ο πιο αγαπητός κοντός του ελληνικού θεάτρου. Με την έναρξη της καριέρας του στη μεγάλη οθόνη, συμμετείχε σε πληθώρα ταινιών κωμωδίας, διευρύνοντας την αναγνωρισιμότητά του χάρη στο χαρακτηριστικό του χιούμορ και την εκφραστικότητα του.
Μαζί με τον Γιάννη Γκιωνάκη και τον Τάκη Μηλιάδη, δημιούργησε έναν θίασο που σημείωσε σπουδαία επιτυχία με παραστάσεις όπως «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας». Η ικανότητά του να κρατά δευτερεύοντες ρόλους, διατηρώντας τον κομβικό χαρακτήρα της ιστορίας, αποδείχθηκε καθοριστική στην καριέρα του.
Η συμβολή του στη βιομηχανία του θεάτρου υπήρξε πραγματικά καταλυτική, με ρόλους σε κλασικά έργα και συνεργασίες με εμβληματικούς ηθοποιούς σαν τον Ορέστη Μακρή, που αποτέλεσε μέντορα και φίλο του. Ο Μακρής μάλιστα, του είχε δώσει πολύτιμες συμβουλές για να παραμείνει ταπεινός ακόμα και όταν οι επιτυχίες θα συσσωρεύονταν.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ρίζος συμμετείχε σε πλήθος ταινιών, κάποια από αυτές όπως το «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» και «Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας», ενίσχυσαν περαιτέρω τη δημοτικότητά του. Όμως, παρά το γεγονός ότι αναγνωριζόταν ως πρωταγωνιστής, συχνά διάλεγε να διατηρεί τον ρόλο του «καρατερίστα», προσθέτοντας πάντα μια αυθεντική και ενθουσιαστική ματιά στους χαρακτήρες που υποδύονταν.
Η καριέρα του ωστόσο δεν ξεκίνησε χωρίς προκλήσεις. Στις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, βρέθηκε μπροστά σε προσαρμογές στις βιντεοταινίες και σε μια μεταβαλλόμενη βιομηχανία όπου η ποιότητα των σεναρίων είχε μειωθεί. Παρ’ όλα αυτά παρέμεινε σταθερός στο θέατρο, ακόμη και δημιουργώντας επιτυχίες σε μετατροπές κινηματογραφικών έργων.
Ο Νίκος Ρίζος άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Απριλίου 1999, αφήνοντας πίσω του μια μοναδική κληρονομιά. Συνδυάζοντας τη διασκέδαση με τις βαθιές αρετές του καλλιτεχνικού του ταλέντου, ήταν ένας ηθοποιός που συνέδεσε την ταυτότητα του ελληνικού θεάτρου με τους κοινούς ανθρώπους και τις καθημερινές τους ζωές.
Πηγή: ethnos.gr
