Ένα ελαττωματικό γονίδιο, που προκύπτει από τον τρόπο που λειτουργεί η ανθρώπινη φύση, ήρθε στην επιφάνεια με την κατάρρευση της κυρίας Μαρινέλλας. Οι θαυμαστές της αποκαλούν τη Μαρινέλλα ιερό τέρας του λαϊκού πενταγράμμου, και η πτώση της υπό τη σκιά του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης αποκάλυψε για άλλη μια φορά το πάθος του κόσμου να παρακολουθεί και να γίνεται αυτόπτης μάρτυρας αρνητικών γεγονότων.
Η απογοήτευση και η ηδονή που μπορεί να προκύψουν από την πτώση ενός ανθρώπου που κατέχει τη δόξα για χρόνια δημιουργούν ερωτήματα. Η πλειονότητα των ανθρώπων ίσως βρίσκει ευχαρίστηση στη θέα ενός εγκεφαλικού επεισοδίου, μια κατάσταση που προκαλεί θλίψη και αναστάτωση. Κάποτε, πριν από 24 χρόνια, η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ είχε δημοσιεύσει τη θλιβερή κατάσταση μιας άλλης γυναίκας, της Ζωής, στο ίδιο πνεύμα, με τον αναγνώστη να απολαμβάνει την τραγωδία από το καθιστικό του.
Η κατάρρευση της Μαρινέλλας, ωστόσο, διαφέρει. Η σπουδαία ερμηνεύτρια, στα 86 της, δεν είναι ένα καθημερινό θέαμα. Η είδηση της πτώσης της επέφερε αντιδράσεις και σχόλια από ανθρώπους που αναρωτήθηκαν: «Τι το ‘θελε το Ηρώδειο;» Σκεπτικά, κάποιοι προτιμούν να βυθίζονται στη μιζέρια τους και να επικρίνουν την παραγωγικότητα και τη ζωντάνια εκείνων που συνεχίζουν ακόμα να δημιουργούν.
Η δημόσια αντίδραση στη Μαρινέλλα φαίνεται να έχει αποκαλύψει πάλι τις «καθημερινές» υπάρξεις γύρω μας, οι οποίες, κλεισμένες στον προσωπικό τους κόσμο, νοιάζονται λιγότερο για την πραγματικότητα παρά για το θέαμα θυμάτων ή τραγωδιών που παρακολουθούν. Αυτοί οι άνθρωποι, που αναζητούν υλικές ή ψυχολογικές γεμίσματα μέσα από τα ΜΜΕ, δεν συνειδητοποιούν τον δικό τους γκρεμό, που μεγαλώνει διαρκώς.
Έπειτα, θα πρέπει να αναλογιστούμε τη θλίψη που φέρνει η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, την κενότητα που προκαλεί. Η φύση μπορεί να απεχθάνεται το κενό, αλλά τελικά αυτό είναι που μένει, γεμισμένο με ανθρώπους που παλεύουν να γεμίσουν άδειες μέρες. Η ερμηνεύτρια, πέφτοντας, έφερε στο φως μια πολυπληθή ομάδα που αναζητά την ταυτότητα της ύπαρξής τους μέσω των άλλων.
«Καμιά φορά λέω να αλλάξω ουρανό, μα δεν υπάρχουν δρόμοι», αναζητώντας λύσεις και ελπίδα, αλλά οι δρόμοι είναι κλειστοί και οι επιλογές περιορισμένες. Πηγή: ethnos.gr
